Djijack & Dakar!
Boabab
We willen de laatste dagen in Senegal wat rustig aan doen, temeer omdat het laden van de Unimog in de container en bijkomstige douaneperikelen
waarschijnlijk nogal wat energie gaan kosten. We hebben pech dat onze vlucht op dinsdagochtend gepland staat, want daardoor zit het weekend ons
erg dwars. We verwachten één hele dag nodig te hebben voor het laden, maar gaan dat liever niet op de laatste dag plannen...
Die laatste dag is maandag, dus de voorlaatste werkdag is vrijdag. Op donderdag willen we daarom in Dakar zijn.
Gelukkig is het pas maandag en dus hebben we nog tijd genoeg! :S
Gisterenmiddag reden we bij Bandia weg en zijn we doorgereden tot het donker begon te worden. We hadden gehoopt bij een camping in Palmeria te
geraken, maar de weg was zo slecht, dat dat niet haalbaar bleek. Na veel zoeken vonden we een zijstraatje met twee grote bomen: Bushcamp!
De volgende ochtend blijken we nét naast een pinda-akker gestaan te hebben! De grond ligt bezaaid met, uit de grond getrokken, pindastruiken.
Wanneer we verder rijden zien we ineens een reuzachtige Boabab staan. Het blijkt de grootste in Senegal te zijn!
Een Boabab is een gigantische boom. Deze boom groeit vooral in omtrek en wanneer deze boom zo'n 1000 jaar oud is, heeft zich binnenin een grote
holle ruimte gevormd. Boababs vind je in heel Senegal en bij Auberge Wauo (zie week 7) waren we al eens in zo'n
boom gekropen. Die boom had een 'kamer' van zo'n 3 meter doorsnee!
Deze groots(t)e Boabab heeft een omtrek van 23 meter en een doorsnede van zo'n 7,5 meter! (Ik heb het uiteraard over de stam!) Ook diverse commerciële jongens hebben deze boom weten
te vinden en dus vind je hier vele souvenirverkopers. Wij zien er een mooie stoel voor in de tuin en besluiten naar de prijs te vragen.
De verkoper vraagt 150.000CFA (€270)! We schrikken en bedanken de man. Hier gaan we niet uitkomen. We wilden er hooguit 20-25 euro voor uitgeven.
Na wat over en weer gehandel kopen we de stoel... voor €25 euro...
Djijack
Na een paar uurtjes rijden komen we bij camping Djijack. Deze tip kregen we van Martin en Ursula van de Zebrabar. Djijack is ook in handen van 2 zwitsers en het blijkt een leuke camping.
Vooral de typische bouwstijl van het centrale gebouw is erg mooi. Dit is blijkbaar typisch voor de Casamance, het zuiden van Senegal. Verder ligt deze camping aan het strand én heeft het een klein zwembad.
Op deze camping vinden we de rust waar we naar zochten.
De camping is best vergelijkbaar met de Zebrabar, alleen mist hier de sfeer van de overige overlanders. Die zullen hier ook niet zo snel komen, want Palmarin ligt (volgens de eigenaars) aan het einde van de wereld.
Doorrijden naar het zuiden is vanaf hier niet meer mogelijk.
Vette Unimog
Hierover zal ik niet te veel uitwijden! ;) Op weg naar het dorp en zo'n 300 meter van Djijack zien we ineens een Unimog staan. De Unimog van
Benny (ik was met hem onderweg naar het dorp) sloeg ineens rechtsaf en we reden naar deze (vracht-)auto.
De Franse eigenaar kwam enthausiast naar buiten en vertelde dat hij ons al ergens had gezien en zelfs een foto had gemaakt!
Zijn Unimog is een gloednieuwe U4000 met alles op en aan. Van GPS tot 3 rallystoelen van Sparco, via centraal bandendruksysteem naar TFT
scherm voor achteruitrijkamera en van dikke lier tot vette bullbar. Als klap op de vuurpijl had hij achter ook een lier. Niet alleen om zijn
reservewielen op te takelen, maar vooral om zijn crossmotor te kunnen laden! Niet normaal!
Dakar
Natuurlijk wat later dan gepland rijden we weg bij Djijack. Niet voordat ik daar eerst alles omgeploegd had. Doordat we een paar dagen
stilgestaan hadden met de koelkast op volle toeren etc. etc. waren mijn accu's leeg. Op zich geen probleem, normaal laad ik ze dan een tijdje op met het aggregaat, maar deze keer
merkte ik het te laat. We hadden geen zin te wachten dus liet ik me door Benny aantrekken. Het viel echter niet mee voor Benny's Unimog de mijne
door het zand te trekken, maar het is gelukt.
Omdat we de afstand van Djijack naar Dakar niet in één dag konden rijden, richtten we weer een bushcamp in waar we redelijk vroeg zijn gaan slapen.
De volgende ochtend rap naar Dakar gereden. Dit viel echter niet mee. Zelden heb ik zo'n drukke en chaotische stad gezien. Overal auto's en geen
regels. (Tenminste niet zichtbaar.) Bovendien had de straat waar we moesten zijn een andere naam op de straatnaambordjes dan op de plattegrond.
Het duurde 2 uur om bij het kantoor van de agent SDV te komen. Eenmaal daar parkeerden we op de parkeervakken voor het kantoor. Direct kwam de
receptionist naar buiten om te zeggen dat ik daar niet mocht parkeren. Hij wees me te parkeren langs de weg. 20 Minuten later hebben we een wielklem
die ik voor 6000CFA kan laten verwijderen. Bij de receptionist verhaal halen heeft geen zin. 'Het is niet mijn probleem', zegt hij doodleuk.
Bij SDV gaat op zich alles goed. Van kantoor naar kantoor lopen, overal je verhaal vertellen en allerlei formulieren invullen. Dan kom ik op de plaats
waar ik de kosten voor het laden van de container op het schip etc. moet betalen. Volgens het Nederlandse kantoor van de reder (Delmas) zal dat
ca. €100,- kosten. Ik krijg een rekening gepresenteerd van €670,-! Dat is nogal een verschil. Na wat op en neer gebeld te hebben met Delmas NL
blijkt dat ze hier niet veel aan kunnen doen. Uiteindelijk weet ik het, na overleg met de baas bij SDV, terug te krijgen naar €560,- maar dat
is nog steeds veel te veel! Helaaas hebben we geen keus en dus gaan we accoord. In Nederland proberen we wel verhaal te halen bij Delmas.
De volgende ochtend ga ik betalen en vervolgens worden we naar de container geleid. Het is zo'n 8km rijden en we doen hier ruim een uur over!
Laden
Keer op keer, zowel op het kantoor van SDV als op de plek waar de container staat, zegt iedereen dat onze Unimog nooit in die container past. Ik heb er zelf veel aan gemeten en het zou moeten passen.
In het ergste geval kan ik de uitlaat demonteren en de kamperbak erafhalen en 5cm lager terguplaatsen, maar ik denk dat dat niet nodig is.
Als eerste slijp ik de bevestigingsbeugels van de Hi-lift-jack er af, wat meteen 10cm oplevert! We tillen met 2 krikken de vooras wat op, halen de wielen eraf en laten de kriks langzaam zakken. We laten de remtrommels op balkjes zakken en
die balkjes liggen weer op pallets om de vloerhoogte op te vangen. Dan rijden we voorzichtig de Unimog een stukje in de container over de
remtrommels. Het werkt perfect! Daarna de achteras omhoog, wielen eraf en ook laten zakken. We rijden de Unimog er verder in tot...
Het niet blijkt te passen. De camperbak blijkt 2cm te hoog! Gelukkig had ik hier rekening mee gehouden en ik trek de Unimog vóór met
spanbanden in de vering. Dat lukt en dus kunnen we verder rijden. Vervolgens rijden we hem er zover in dat de achterdeuren nog nét open kunnen.
Daarna beginnen we alles wat we nog nodig hebben in onze tassen te pakken. Benny en Anja 'shoppen' nog wat in onze voorraden en dan nemen we,
met pijn in het hart, afscheid van ons fijne huisje van de afgelpoen 2 maanden. We zijn 'trots' op de auto en erg tevreden met de uitrusting
én niet te vergeten de inrichting!
Om 16.55u sluiten we met de douane de container en gaan we op zoek naar een hotel ofzo...
Via Via
Benny had ergens ooit gehoord dat er een Via Via Reiscafé is in Dakar. Of eigelijk nét buiten dakar in Yoff. Je schijnt daar ook kamers te
kunnen huren dus we besluiten daar naar toe te gaan. Gelukkig hebben we Benny en Anja nog om ons weg te brengen. Ze willen er zelf ook graag
naar toe en willen daar op de parking overnachten.
De eerste 2 uur leggen we 5km af! Daarna gaat het gelukkig wat sneller, maar het is al lang dinker wanneer we het Café uiteindelijk vinden.
De kamers zijn niet goedkoop... (17.200CFA = €26,5 per nacht) maar het ziet er wel gezellig uit, dus we besluiten het te doen. Vol. Ze hebben
geen kamers meer vrij! Kl... Verderop in de straat is nog een auberge en daar nemen we (voor 16.000CFA) een kamer.
De volgende dag is er wel plaats en we verhuizen dan ook naar Via Via.
Tegenover Via Via is een Cybercafé waar ik gisteren (zaterdag) dan ook gebruik van maakte. Het was lang geleden dat ik in de gelegenheid was,
dus veel email binnen gehaald en natuurlijk een nieuwe update geplaatst. Verder luieren we een beetje en nemen we de tijd onze, haastig
ingeladen, spullen te ordenen. 
's Avonds koken Janneke en ik voor de laatste keer en nogal geimproviseerd.
We hebben natuurlijk geen tafel en stoelen meer en ook geen kookgerei. DIt wordt ter beschikking gesteld door Benny en Anja en we nemen
2 kisten om op te zitten. Na afloop geven we de overgebleven Couscous aan wat (zwerf-) kinderen die bij ons om centfranc
(100 franc in één woord ;) kwamen bedelen. Ze stopten het eten gewillig in hun trommeltjes en gingen er weer vandoor.
Website
Vandaag (zondag) besteden we nog wat tijd aan het verslag en de website. Het kaartje moet nog afgemaakt en week negen nog compleet geschreven.
Ik denk dat we daar geen tijd meer voor gaan hebben zodra we weer in Heesch zijn. Ik zal op kantoor wat puin moeten ruimen vrees ik, en Janneke zal op zoek moeten naar werk...
Morgen gaan we terug naar Dakar om de douaneformaliteiten af te handelen en nog wat van de stad te zien. Het zit er bijna op. We hadden graag
meer tijd gehad, want deze 2 maanden vlogen echt voorbij! Van de andere kant is het ook weer fijn thuis te zijn en jullie allemaal te zien en
onze verhalen te vertellen... ownee... die hebben jullie al gelezen...