Senegal!

Ongewenst warme douche
Water kookt bij 100 graden. Onder druk kun je dit kookpunt verhogen. Dat gebeurd ook in een gesloten koelsysteem in een auto. Op een gegeven moment wilde ik de radiator weer bijvullen. Bij mijn Unimog zit de vuldop onder de motorkap in de cabine. (Tussen de stoelen) Ik had die dop tijdens deze vakantie al 100x losgehad, dus het begon te wennen. Ik zag op de temperatuurmeter 95gr staan. Dus ik maak de kap open, klap die naar achter over de versnellingspoken, druk op de dop om de lucht eruit te halen. Ik hoorde geen sis, dus ging er vanuit dat er geen druk op zat. Ik draaide de dop open en wilde deze erafpakken. Plots voelde ik tegendruk en erger zag ik water tussen mijn handschoen uit de tank spuiten. Een tel later, voelde ik het kokende water tussen mijn vingers. Door het wegvallen van de druk was het water gaan koken. Ik kon door de hoge temperatuur van het water de dop niet meer terugkrijgen. Ik pakte daarom met mijn linkerhand de motorkap en gooide die terug op zijn plek, waarbij ik met mijn hand het water zo lang mogelijk tegenhield. Vervolgens liet ik me uit de auto vallen.
In eerste instantie had ik alleen wat pijn aan mijn rechterhand, die ik dus meteen begon te koelen. Maarja... Je zit in de woestijn en stromend water heb je tot de watertank leeg is. Een lege watertank in de woestijn is niet grappig, dus koelen met vanalles uit de koelkast. Koude colablikjes, koud potje mayonaise, koude blikjes leverpastij, maar het beste werkte het koude blikje bier ;) (dicht uiteraard) Mijn gezicht begon nu echter ook stevig pijn te doen. Het kokende water was namelijk ook in mijn gezicht (vooral rond mijn ogen) en vooraan in mijn haar gespoten. De pijn werd steeds erger tot ik (ik moet wanhopig geweest zijn ;) Janneke naar mijn vader heb laten bellen. Mijn vader kan, als het goed is, brandwonden bespreken. Tenminste mijn oma kon dat en die heeft het aan mijn vader 'overgedragen'. Hij heeft het besproken, maar ik kan helaas niet zeggen dat er een moment was dat de pijn ineens over was. Wel werd de pijn in mijn gezicht na lange tijd minder. Zou dat door het bespreken komen...?? Zoals je leest ben ik nog steeds een beetje sceptisch en dat zal misschien wel zo blijven. Wel geloofde ik had ik voldoende pijn om het te proberen...
Gelukkig viel het uiteindelijk allemaal wel mee. Een paar fikse blaren op mijn vingers en een donkerbruin verbrandde huid op mijn gezicht. Na een paar dagen beginnen de vellen eraf te vallen en komt er een mooi nieuw roze huidje onder vandaan...

Goede daad!
De tweede avond hebben we doorgebracht in de buurt van een dorpje waar we van een vriendelijke visser verse vis hadden gekregen. Niet zomaar natuurlijk.. Zijn Toyota Landcruiser had een lege batterij, dus hij rende ons achterna in dat dorpje en vroeg of ik hem even wilde aantrekken. Dat wilde ik wel, dus we reden achter hem aan. Zijn Toyota stond wel een beetje in het losse zand... Ik pakte een sleeplint, maakte het vast en begon te trekken. Na een meter of tien begon de Unimog zich echter in te graven! Beetje achteruit en opnieuw proberen. Een paar meter verder begon ie weer te graven. Ik moest zeker 100 meter trekken voor de grond hard genoeg was om hem aan te trekken. Dus Benny erbij geroepen. Zijn Unimog vóór de mijne gespannen en toen ging het goed. Toen we 'op het harde' stonden, Benny 'afgekoppeld' en ikke de auto aangestart. De man blij --> wij vis (en ook blij).

(Ge-)strand
De derde dag zou weer duinen zijn en later die dag strand, mits het tij mee zou zitten. Het strand is namelijk alleen begaanbaar bij eb. Na het laatste stukje los zand komen we in een vissersdorpje. Daar worden we staande gehouden door een of andere opzichter van het nationaal park. Blijken we daar doorheen te zijn gereden. (Toen we het bord zagen reden we toch echt de andere kant uit.) Volgens het kaartje wat hij ons voor houdt kon dat echter niet. We krijgen de rekening voorgeschoteld: 4x 4300Um! Dat is €14,- pere persoon! We lijken er niet onderuit te kunnen en de man is (erg) officieël, dus maar b(et)alen.
Vervolgens vertelt hij dat het om 19.00 uur eb is, dus dat we om 18.00 uur kunnen vertekken.
Omdat de vis nogal dik was en het koken dus tegenzat, konden we uiteindelijk om 18.45u vertekken.
Jullie weten inmiddels dat om 18.45u de zon onder gaat, dus na een half uurtje hebbben we het droge opgezocht, omdat we het onverantwoord vonden om verder te rijden. De volgende ochtend om 7.00u een nieuwe poging!

Strand
Vroeg uit de veren en het strand op! Ik had een mooi breed strand verwacht waar we lekker konden doorrijden (qua snelheid). Helaas bleek het tegendeel het geval. Het was een smal en erg schuin strand vol bulten en gaten. Nu had ik al een hekel aan dat strand vanwege het zoute water (slecht voor de auto), maar nu moesten we nog grote delen door het water rijden ook! en langzaam! Na 50km was er een piste richting Nouakchott buiten het strand om en die hebben we dus maar genomen.. Van dat rot strand af! Conclusie: De Atlantische route is op sommige stukken wel mooi, maar de meeste stukken doen pijn aan de Unimog, dus een tweede keer zouden we hem overslaan.
Achteraf hadden we toch beter langs het spoor naar Atar kunnen gaan.

Nouakchott
In Nouakchott zijn we op zoek gegaan naar een camping. Bij de eerste konden we het niet eens worden over de prijs. De tweede was eigelijk meer een hotel, maar daar was wel plaats om de Unimogs in de schaduw en achter het hek te parkeren. Er was genoeg plek om er nog net omheen te kunnen lopen. De campingbaas stond ons wel aan en de prijs was beter, dus we gingen accoord. Toen bleek het dak van Benny en Anja niet goed open te kunnen. De schaduw begin wat te laag. Geen probleem! De zaag werd er bijgehaald en de tak werd vakkundig verwijderd! Ik heb in Nouakchott mijn reservedoorgang gemonteerd. Deze had de eerste 6000km prima doorstaan, maar de Atlantische piste was teveel. Helemaal doorgescheurd. De volgende ochtend nog even de radiateur eruitgehaald (het begint te wennen) om deze weer te laten solderen. We zijn er inmiddels achter wat de reden van het scheuren is, en we hopen dit nu verholpen te hebben. Verder was er in Nouakchott weinig te beleven. Het is vooral een ontzettend vieze stad, waar werkelijk overal bergen met afval liggen! Dus na de noodzakelijke reparaties aan de auto's zijn we meteen weer uit de stad vertrokken.

Datum vergist
Het was inmiddels de 25^e... dachten we, dus konden we vandaag (en morgen) naar Atar rijden, hadden we de 27^e, de 28^e en de 29^e in en rond Atar. Konden we de 30^e terug naar Nouakchott en vervolgens de 31^e het land uit.
Wij dus richting Atar. Na 80km gereden te hebben ging de zon onder en richtten we ons bushcamp in. Lekker gegeten en gaan slapen.
Wanneer ik de volgende ochtend de coördinaten van het Buschcamp als Waypoint in de GPS zet, zie ik dat het de de 27^e is.. oei nu wordt het krap. 2 dagen rijden, 1000km (=150L diesel x €0,60) om 2 dagen in en om Atar te kunnen zijn... en het is heen en weer rijden via dezelfde weg... We besluiten om deze extra tijd liever in senegal te benutten en draaien om. Terug naar Nouakchott. We laten onze auto's hier grondig schoonmaken (dat hadden we ook nog niet gedaan), tanken met verschillende valuta (zie foto) en vertrekken richting Senegal.

Tent kopen?
Ik had ze al heel veel gezien: Bedoïnententen. Deze vierkante tenten, meestal zonder muurtjes, zijn wit van buiten. Van binnen echter bestaat het 'plafond' uit stroken aan elkaar genaaide bonte stoffen.
Tijdens de kilometers tussen Nouakchott en Senegal bedacht ik me: "zo'n tent is eigenlijk best effectief.. en gezellig.. en simpel te maken.." de gedachten bleven door mijn hoofd spoken. Ik zag al patronen en manieren om de hoeken te verstevigen.. en toepassingen.. Natuurlijk zag ik vele toepassingen!
Opeens bedacht ik me dat een echte Bedoïnentent natuurlijk nóg mooier zou zijn!

En sfeervoller.. Maar waar koop je zo'n tent? Weer 60km verder zie ik ineens voor een winkeltje een pakketje stof liggen. Ik waarschuw de Belgen voor een rem-actie en ga in de ankers. Ik loop naar het winkeltje, begroet de patrone en probeer duidelijk te maken wat ik wil: Een tent!
Na wat over-en-weer gebaar en tekenen in het zand komen er ineens 2 vrouwen aansnellen met een zak. Dan nog een en nóg een! In no-time liggen er 5 tenten uitgespreid op de grond. Tegelijk stroomt ook het hele dorp uit om te kijken naar de blanken die een tent willen kopen. Het is een kakelende drukte van jewelste (3 mannen 30 vrouwen en een boel kinderen) Na een tijdje kiezen, onderhandelen en betalen ben ik de trotse eigenaar van een échte Bedoïnentent. (ofja.. het is natuurlijk alleen een dak)
Ik ben er erg blij mee en verheug me al op het opzetten en de tent voor het eerst een deze staat te zien! (een foto van de 'opgezette' tent, heb ik dus nog niet)

Grensperikelen
We besluiten om niet in Rosso (meest logische keuze) de grens over te gaan, maar vanuit Rosso de rivier 'Senegal' te volgen richting de kust. Daar kun je dan ergens (Diama) de brug over en ook de grens. Deze grensovergang wordt aan voertuigeigenaren geadviseerd en je rijdt een dikke 120Km door een natuurpark, dus een mooie piste.
Het blijkt op sommige stukken voor ons ook geen gemakkelijke piste. Veel (zijdelings) schuine stukken en dat is met onze Unimogs best spannend.
Na een mooie route arriveren we om 19uur aan de Mauretaanse grens. Daar vragen ze bij de douane om Exit-tax (€10,-). We denken te weten dat we die officieel niet hoeven te betalen, maar zijn niet zeker. Wanneer we zeggen het geld niet te willen betalen stuurt de man ons naar buiten en zegt dat we dan het land niet uit mogen. Hij wil dan ook ons carnet niet afstempelen. Hij laat ons vervolgens een recu zien dat er wel erg officieel en genummerd uitziet.. hmm.. 2 diplomaten die ook de grens over gaan zeggen dat het normaal is en dat je het gewoon moet betalen. Ik betaal en moet aandringen om uiteindelijk het recu te krijgen. Anja zit nog in de auto en zegt tegen Benny dat hij niet moet betalen. Uiteindelijk stapt ze uit en begint tegen de man te praten. Anja spreekt erg goed frans en kan wellicht wat uitrichten. Na een woordenwisseling zegt de man dat ze MOET betalen, tenzij ze zegt dat ze geen geld heeft, want dan KAN ze niet betalen natuurlijk. Ze moet letterlijk zeggen: "Ik heb geen geld om dat te betalen" en dan mag ze gaan (incl. stempel). Ze mag het echter tegen niemand zeggen! Das jammer voor mij, want dan kan ik geen verhaal gaan halen...
Het volgende kantoortje (grensovergangen bestaan uit 3 kantoortjes: Douane, Police & Gendarmerie) wil weer €10,- Exit-tax. Deze man wil zelf wel een recu-tje schrijven, maar daar gaan we niet mee accoord. Er volgt een dergelijke woordenwisseling als zojuist met als slot dat we beiden zeggen: "Ik heb geen geld om dat te betalen", en onze paspoorten worden afgestempeld. (wel met tegenzin).
Blijkbaar is dat zinnetje erg vernederend en dan is het goed.
Vervolgens gaan we de brug over en dat kost (horen we als we aan de overkant zijn) €20 per vrachtauto (In Europa is het gewoon een auto).
Weer eindeloos praten en onderhandelen. Uiteindelijk telt hij er 1 als auto en 1 als vrachtauto: €30,- Dan staan we aan de Senegalese grens. Ook hier wil de Police €10,- wat we uiteindelijk voor één auto betalen.(Nadat de man toegaf dat het niet officiël is en dat het van hèm moet omdat het na 18uur is.)
Met de Douane gaat het er pas echt op. Anja weet de (zwarte) man witheet te krijgen zodat hij er van begint te stotteren en er de Police bijhaalt! (Maar die kent haar inmiddels ook!) Normaal (officieël) betaal je hier 2500CFA (=€3,81) maar omdat het na 18uur is moeten we het dubbele betalen. Dan zeggen we dat wel wel wachten tot morgen, maar dat vindt hij niet goed. Hij heeft al het werk al gedaan (Stempel op Carnet gezet en datum ingevuld.) en dat werk was ná 18uur.

Uiteindelijk betalen we dit bedrag, wanneer we voor het volle bedrag recu's krijgen en de man belooft de volgende keer na 18uur mensen de keuze te geven:

Wachten tot morgen--> 2500CFA
Direct door --> 500CFA.

Of ie dat ook gaat doen is maar de vraag...

Tip: Wanneer je Senegal binnenkomt, kun je het beste bij de TeleBoutique aan de grens (overdag) of in het dorp ernaast (bij de man thuis) je verzekering afsluiten wanneer je die niet hebt. Dit voorkomt veel ergernis bij de vele politiecontroles tot st. Louis. Nóg beter is het een verzekering en evt. Carte Brune in Nouakchott af te sluiten. (Een Carte Brune geld voor meerdere landen) Dat scheelt nog eens een hoop geld ook! Wij betaalden in st. Louis €27,- voor een gewone verzekering voor een maand, Benny en Anja €31 voor een Carte Brune voor een maand, terwijl we hier iemand spraken die voor de Carte Brune voor 2 maanden slechts €28,- betaalde...

Zebrabar!
Na st. Louis zijn we direct doorgereden naar de Zebrabar (http://come.to/zebrabar).
Deze bij overlanders beroemde camping is echt de moeite waard! Midden in een klein park ligt deze oase van rust, eigendom van 2 zwitsers. Het sanitair is erg goed, de sfeer nog beter en het ziet er ontzettend leuk uit.

Don't miss it! is terecht hun slogan!

Meer over de Zebrabar bij de volgende update! Lees verder...