Mauretanië
Geen Internet via satelliet meer!
Via Tiznit, Tan-Tan, naar Layoune, waar ik nu in een internetcafé zit.
Ja, in een InternetCafé. Ik ben er gisterenavond, na contact met de satellietprovider, achtergekomen dat het satellietmodem geen ontvangst heeft in de Westelijke Sahara, Mauretanië en Senegal. (dus de rest van onze reis)
Dit in tegenstelling tot de bewering van het verhuurbedrijf in Nederland. 
Het plaatje is genomen van de website van de verhuurder en we hebben een pijl gezet waar we nu zijn.
Beetje boos, beetje teleurgesteld... Maar ja... Gelukkig hebben Anja en Benny een satelliettelefoon die het wel doet...
Verder hebben we zojuist bij een (door de laatste campingbaas geadviseerd) bedrijf een prijsopgave gedaan voor wat laswerk aan de bak. Per auto 2 stukjes stalen koker (25mmx25mmx250mm) en een paar stukken strip om de bak te verstevigen. Kosten €160 euro per auto!
Ik denk dat het een uurtje werk is per auto, dus dat zijn er 2 waarschijnlijk ;)
Errug veel geld, in Nederland kost het minder... (Toch?) We hebben hem dus maar bedankt! Op naar de volgende!
Beetje een korte update, maar het is een beetje improviseren... Groeten!
Na het bezoek aan het Internet Café zijn we Layoune uitgereden en hebben we een bushcamp ingericht vlakbij een Gendarmerie checkpoint.
De volgende ochtend zijn we doorgereden naar Bojdour.
De Camperbak verstevigen
Bij het binnengaan van de stad vroegen we aan de Gendarmeriepost of er een lasser in de stad zat. De man zei: 'na 800mtr. rechts'.
Dus dat deden we. Er zat inderdaad een lasser. Wel een verschil met het vorige bedrijf. De lastrafo zat met draadjes aan de hoofdschakelaar in
de meterkast en DE slijptol had ook geen stekker. We vroegen of hij ons kon helpen en we vertelden wat we wilden. Geen probleem dat kon hij
maken! Of toch een klein probleem, hij had geen stroom. Na wat navraag bleek het hele dorp geen stroom te hebben... Net toen we wilden
vertrekken (doorrijden naar een ander dorp) begon ineens de compressor van de buurman te draaien. Onze lasser snelde naar buiten om te
vertellen dat er weer stroom was.
We spraken een prijs af en waren dolgelukkig met een totaalprijs (2 auto's) van 350Dh (=€35,-) Dit was nog geen tiende van de prijs van
gister. We denken dat de man ook dolgelukkig was; voor hem was dit ongetwijfeld ook een moordprijs!
Wel hadden we bedongen dat we zelf zouden helpen, dus trokken we onze overalletjes aan en haalden (alleen het nodige) gereedschap tevoorschijn.
De werkers in de omgeving keken hun ogen uit! 2 blanke toeristen aan het werk? Met eigen gereedschap?? We hadden er wel plezier in.
Waarschijnlijk vonden ze onze maatstaven wat overdreven. Waarom zou je metaal immers 'schoonmaken' voor je gaat lassen? over roest en
verf gaat toch prima?
Een Fiche
Een uurtje of 5 later zijn onze camperbakken weer klaar voor de nodige kilometers. We betalen de man en gaan nog even langs het Internet Café. Dit keer om een Fiche te printen.
Anja had deze al op de computer gemaakt. Er zijn hier namelijk veel politieposten. Erg veel. Tot de Westelijke Sahara laten ze toeristen steeds met rust. Steeds zwaaien en doorrijden. Dan ineens is dat voorbij. Vanaf Tan Tan moeten toeristen juist stoppen. Iedere keer willen ze minstens je nationaliteit en beroep weten. Vaak willen ze alles weten en schrijven ze alles op: achternaam, voornaam, paspoortnummer, afgiftedatum paspoort, geldig tot, nationaliteit, geboorteplaats, geboortedatum, afkomstig van (adres), reizend naar (adres), reden van reis, merk van de auto, type, kenteken...
Vaak vroegen ze om een fiche. Uiteindelijk maar eens vragen waar we die fiche konden krijgen. Nergens dus, zelf maken. Dus wij (nou ja, Anja) een lijstje gemaakt met al deze gegevens, een paar keer uitgeprint en voila: een fiche.
Het blijkt inderdaad te werken. Geef dat ding en je kunt doorrijden! (tip!)
De Grens
Zoals je misschien weet is alcohol in Mauretanië verboden. Wanneer we alles zouden moeten opdrinken de laatste twee avonden, dan zouden we compleet van de wereld zijn, dus maar weggooien...
Echt niet! Wij hadden nog 5 blikjes bier, een fles Rosé en een fles Baily's. Die moesten goed verstopt want de controles aan de grens zouden scherp zijn. We hebben dus de blikjes bier in ons chemisch toilet gepropt, aangevuld met (vuile) handdoeken tegen het rammelen. De fles Rosé in de watertank gegooid, maar niet na de etiketten vastgetaped te hebben. Als laatste hebben we de fles Baily's in ons wastonnetje gedaan, aangevuld met vuile was, water en zeep.
Klaar voor de grens. Eerder dan verwacht komen we bij de Marokkaanse grens. Er staan drie gebouwtjes waar je overal naar binnen moet. 1: De Gendarmerie Royal, daar laat je je paspoort zien, alles noteren en klaar. 2: de douane, die bekijken je paspoort, noteren alles en zetten een stempel op je auto-invoer formulier, dat je hem weer uitvoert. Als laatste (3) ga je naar de Police. Die laten je links liggen, behandelen eerst alle groene paspoorten en als ze echt niks anders meer te doen hebben, dan zetten ze een sortie stempel in je paspoort (uiteraard na alles opgeschreven te hebben).
Klaar. Nu mogen we verder richting Mauretanië. Eerst een stukje niemandsland. En omdat het niemandsland is, legt niemand een weg aan. Die is er dus ook niet. Ook geen bordjes, gewoon een beetje zand en een wirwar van paden. En mijnen... die liggen er ook. Overal wordt gewaarschuwd niet van de paden af te wijken. Maar er zijn zoveel paden! Dan opeens zien we een oude asvaltweg. Dit lijkt de weg op de kaart, dus die slaan we in. Inderdaad volgens de gps zitten we goed en ook de Michelin-kaart lijkt het goed te hebben.
Plots komt er een Mercedes met volle vaart achter ons aan, toeteren knipperen etc. We zitten fout, daar moeten we niet heen, het is een oude piste, erg gevaarlijk, mijnen, BOEM BANG etc. Zij zullen de weg wel even wijzen. Tss... ze willen natuurlijk weer gidsje spelen. We bedanken ze en rijden verder over de weg. Dan komt er een man aan in een, erg officiëel uitziend uniform. Oeps.. Hij zegt dat we echt mee moeten komen, dat de grenspost verlegd is en dat we mee moeten komen. Oké we rijden terug en volgen de man.
We komen bij de grenspost. Weer Gendarmerie Royal, Police en Douane. Dit zijn echter 'hokjes' van hout en golfplaten. Bij alle drie vragen ze of we geen cadeautjes voor ze hebben. 'Nee' is steeds ons antwoord. (Dadelijk zijn we meteen door onze voorraad cadeautjes heen.)
Uiteindelijk weet de laatste Douanier ons (waarschijnlijk) €10,- af te troggelen. We weten niet zeker of we die wel hadden moeten betalen... We worden echter totaal niet gecontroleerd. De man zegt te gaan controleren, zet 1 stap buiten zijn kantoor en zegt 'Ok, bon voyage!'
Helemaal voor niets alles verstopt dus...
Nouadhibou
We zijn inmiddels in Mauretanië. Overigens werden we vanaf het moment dat we bij de Mauretaanse douane zijn steeds lastig gevallen door een soort 'proppers' die willen dat je in Nouadhibou op hun camping overnacht.
We rijden richting Nouadhibou en gaan zelf op zoek naar een camping. Dat lukt echter niet helemaal, want zodra we bij de eerste camping zijn is er meteen weer zo'n kerel van bij de grens. Hij wil ons wel de weg wijzen naar een andere, betere camping. We gebruiken hem een beetje om ons de drie campings te laten zien en kiezen uiteindelijk voor die waar hij voor werkt.
Daar zitten we nu dus. Vandaag nog even voor 2000Um (€5,88) mijn radiateurbevestiging nogmaals laten vastsolderen en hebben we zojuist verse vis van de BBQ gegeten. Deze zijn we vanmiddag bij de visafslag wezen kopen.
Morgen gaan we over een beroemde piste richting Nouakchott. Deze piste voert ons eerst 300Km door zandwoestijn (duinen) en daarna 150Km over het strand, wat alleen bij laag tij kan. Dit wordt weer smullen! Van Nouakchott willen over asvalt naar Atar en dus niet zoals aanvankelijk gepland langs de spoorlijn van Nouadhibou naar Atar. We hoorden dat het een erg saaie weg is met veel kans op lekke banden. Iedereen adviseerd ons het strand en de woestijn, dus...
We hebben een verzekering afgesloten voor 10 dagen, dus we moeten uiterlijk 31 oktober de grens over naar Senegal.
Atlantische Piste
Met veel zin zoeken we het begin van de piste op. Na een tijdje zien we bandensporen en weten we dat we goed zitten. Inmiddels loopt er een nieuwe afvaltweg van Nouadhibou naar Nouakchott. Deze weg is pas enkele maanden af, en voorheen was de atlantische route de enige(!) weg naar Nouakchott. De oude route lijkt ons leuker. We volgen de piste (alleen via gpscoördinaten, want meestal zijn er geen sporen) om een zoutmeer. Erg lastig. Regelmatig blijkt alleen de bovenlaag droog en zakken we tot de assen in de blubber.
Zodra we om het zoutmeer heen zijn, begint de rotsbodem. Dit is pas vervelend! Continue worden we heen-en-weer geschud en de Unimog kraakt en piept aan alle kanten. Niet leuk.
Na een paar uur kregen we eindelijk wat duinen. Omdat het tijd werd een slaapplaats te zoeken hebben we achter een duin, beschut tegen de wind, onze Unimogs geparkeerd.
De tweede dag zijn we flink door de duinen aan het struinen geweest. Dit was een leuke dag, al hadden de Unimogs het zwaar. De motoren werden regelmatig aan de warme kant en mijn radiator was (weer) gaan lekken. Regelmatig bijvullen dus. Tot het mis ging...
Lees verder...